Geçmiş yılların birinde bir köy imamı, bir vakit namazı kıldırırken, rekâtın birinde secde ayetini okumuş.

Secde ayetinden sonra da secdeye gidip kalkarak namazına devem etmiş.

Namaz sona erip, selam verdiğinde; cemaatin içindeki kendini hoca zanneden ve ara sıra da namaz kıldıran kişilerden biri “Cemaati müslimin, gördünüz gördünüz ama böyle namaz kıldıran hoca da gördünüz mü?” demiş.

İmam efendi, namazın sahih ve doğru olduğunu izah etse de, bu yarım hocayı ikna edememiş.

Meseleyi halletmek için zamanın müftüsüne müracaat etmişler.

Müftü efendi de “Namaz sahih olmuş.” dedikten sonra o yarım hocaya da “Sen bir daha öyle bilmediğin yerde işe karışma demiş.

Rahman Suresini Okurken Yanılan İmam

Gerede köylerinden birinde bir imam efendi namaz kıldırırken Rahman Suresini okumaya başlamış.

“Febieyyi âlâi rabbikümâ tükezzibân” ayetlerini okurken yanılmış.

Arkasında da, imam efendiye hatırlatacak bir kişi olmadığı için, imam efendi yarım kalan ayetleri tamamlayamamış.

Namazdan sonra, imamın arkasında duran cahil kişilerden biri “Yahu, sen ne arıyorsun Kezbanda filan.

Sen, Kezbanlık hocamısın? Sana Kelkevser de çok gelir.” demiş.

İmam Efendi de “Her insan yanılabilir.

İmamın arkasında da, imamlık yapacak durumda olanlar, bilgili ve âlim olanlar durur.

İmamın arkası; senin gibi cahillerin, ağzı laf yapan çobanların yeri değil.

İmam yanıldığı zaman, imamın arkasındaki kişi imama hatırlatır ve imam da kaldığı yerden devam eder.” diye o cahil kişiyi uyarmaya çalışmış…

O cahil adam, Arapça olan o kelimelerin ne mânâ ifâde ettiklerini bilmediği için, Türkçedeki “Kezban ve Kevser” ismi olarak algılamış.

Atalarımız “Yarım hoca dinden eder, yarım doktor candan eder.” “Konuşmasını biliyorsan konuş âlem bir ahkâm alsın, konuşmasını bilmiyorsan sus, âlem seni bir adam sansın.” demişler.