Libya da son iki ay içerside yaşanan olaylar; biz Müslümanlar için bir kez daha acı bir tecrübe oluyor. Tıpkı daha önce, Irak ta yaşadığımız ve aradan 20 yıla yakın zaman geçtiği halde halen ders almadığımız gibi, yine Irakta; 8 sene önce aynı olayı yaşayıp 1,5 milyon Müslüman’ın kanını batılıların dökmesine, çıkarmadığımız gibi. Bugünde; aynı olaylar Libya da yaşanıyor. Öyle anlaşılıyor ki, çeşitli bahanelerle buna da ses çıkarmayacağız

         Aslında olayların tohumlarının bölgeye en az 100 yıl önce ekildiğini, batının ektiği tohumların hasadını yeni toplamaya başladığını bilmemiz, en azından anlamaya başlamamız gerekirken hala, bazı bölge idarecilerinin işin farkında olmadığını, bazılarının da farkında olmak, işlerine gelmediği gerçeği ile karşı karşıyayız.

         100 yıl önce bölgemize; topları tüfekleri, misyonerleri, casusları ve pergel, cetvelleri ile gelerek; kafalarına göre coğrafyamızı cetvelle bölerek, milletimizi, ırklara, kavim ve kabilelere ayırarak, inanç birliğimizi, çeşitli suni, mezhep ve meşrep ayrımcılığı ile parçalayarak bize kalıplar çizip şekiller verdiler.

         Yüz yıl önce kendi batıl ölçülerine göre bizi “adam” etmek için, Nasrettin hocanın leyleği kuşa çevirmesi gibi ellerine makas alarak bizi kesip biçtiler. Tek imparatorluktan 50 küsur devlet çıkararak, ümmet olmaktan, İslam milleti olmaktan çıkarıp, bir güzel çağdaşlaştırıp!!!, kavim hatta kabile devletçikleri yapıp içimizden birilerini seçip, onları da kendilerine uşak yaparak sömürüye hazır hale getirdiler. Sömürdükçe sömürdüler. Ve “işte şimdi kuşa benzedi” diyerek, şeklimizi tayin ettiler.

         Zaman, zaman; sömürü araçlarını ve iş birlikçilerini, güncelleştirip; modern sömürü anlayışını ikame etmek istediklerinde veya sömürge saydıkları devletlerin başında ki idareciler miadını doldurduğu için değiştirmek istediklerinde uzun süre kerameti kendilerinde sanan, bu idarecilerin direnişleri ile karşılaştılar.

         Ötenden beri, sömürünün baş aktörü olarak ülkelerinin tüm zenginliklerini batılı müstevlilere peşkeş çekmekten çekinmeyen bu karaman!! İdareciler değişeceklerini anlayınca birden bire; “batı karşıtı,” “ vatan kahramanı” postuna bürünerek, batıya meydan okumaya başladılar. Ülkelerini hedef tahtası olmaktan kurtarmayı bile düşünmeden, adeta “benden sonrası tufan” anlayışı sergilediler. Giderayak mazlum halklarını, sömürücülerin çıplak hedefi olarak bırakıp, çekip gittiler.

         Kimisi günahlarını sırtlanarak ölüme, kimisi servetlerini sırtlanarak, zillet gurbetine gittiler. Şah, Mübarek, Binalı, kaçtılar. Saddam kaçamadı. Kaddafinin akıbeti yakın olmakla beraber henüz bilinmiyor.

         Batı bütün bunları nasıl ve neden yapabiliyor? Veya niçin yapıyor, yapabiliyor? Daha önce neden yapamıyordu da? Son yüz yılda bunları, yapmaya muktedir oldu? Bütün bu soruların elbette cevabı var. Ama bu konular bir köşe yazısının boyutlarını aşacak hacimde olduğu için teferruatına girmek niyetinde değiliz.

        Sadece yaklaşık bir asır önce ülkemizde darbeye maruz kalarak tahtından edilen, Sultan 2. Abdülhamit han neden darbeye maruz kaldı? Daha sonra Erbakan hoca neden darbelere, muhtıralara muhatap olup, iktidardan alaşağı edilip, cezalara çarptırıldı? Bu iki devlet adamının ortak özelliği neydi? Bunu sorgulamalıyız.

         Veya devrik liderler de bunlarda olan hangi özellik yoktu? Biraz düşünürseniz bulusunuz. Hadi ben kendi düşüncemi basitçe söyleyeyim. Bu iki devlet adamı; bölgemizde Siyonist devlet istemedikleri için zulme uğradılar. Ama halklarının gönlünde taht kurdular.

         Diğerleri ise Siyonistlere kucak açıp, kendi halklarına rağmen batıya hoş görünmek, batının desteği ile iktidarda kalmak uğruna Siyonistlere gizli açık destek verdikleri için hem rezil, hem zelil oldular. Oluyorlar.

         Selamlarımla…