Uzunca bir zaman devam eden soğuk savaşta Hıristiyan dünya ikiye bölünmüştü. Kendi eserleri olan kapitalist ve komünist sistemler onları birbirine düşman etmişti. ABD ve Avrupa’nın batısı kapitalist, Rusya ve Avrupa’nın doğusu ve Çin de komünist ideolojiyi benimsedikleri için birbirlerini hırlayıp durdular.

    Bu zaman zarfında ülkemizde bazen komünistlerin yanında, bazen kapitalistlerin gölgesinde bulunmanın ötesinde bir şey yapamadı. Aslında ülkeyi idare edenlerin arasında kendi medeniyetini benimsemekten çok batılı olmayı marifet sayanlar olduğu için kendimize gelmemiz mümkün olamadı. Böylece batı birbiri ile uğraşırken biz bundan istifade edip kuvvet kazanmak yerine kendi medeniyetimiz ve kendi dinimiz, hatta dilimize bile savaş açtık.

    Bizimle tarihin her döneminde savaşmış haçlı batı medeniyeti hazır bölünmüşken istifade etmek yerine düşmanımızı dost edinme ve batıya yaranma zilletini devam ettirdik. Zaman, zaman slogan şeklinde de olsa “titreyip kendimize dönmemiz” temenni edilse de bu sloganı atanlar bile batıcılığı ülkeye silah zoru ile kabul ettirenlere hayranlıklarını her fırsatta gösterme gereğini duydular.

    Bu duruma ülkenin her şeye rağmen inancını muhafaza etmiş bir avuç Müslüman  halk ve sayıları çok azınlıkta kalan Müslüman düşünür ve aydınları itiraz etmişlerse de onlarda çoğu zaman ya zindanlarda çürütülmüş yada dar ağaçlarında can vermiştir.

    Soğuk savaşın bitimi Hıristiyanlar arasındaki kavgayı bitirerek hak-batıl mücadelesini yeniden tarihi eksenine oturtmuştur.

     Nitekim daha 1992 yılından başlayarak batılı politikacılar, diplomatlar, düşünürler ve yüksek rütbeli askerleri bunları açıkça dillendirmekte bir sakınca görmemişlerdir. NATO konseptini değiştirdikleri için ülkemizde NATO’ya bağlı askeri güçlerimizi ülkemiz Müslümanları ile “topyekun savaş” planına soktular. Söylemlerine göre bu artık devamlı bir savaş olacağından bin yıl sürecekti. Ama kısa sürede kaybettiler. Ülke halkı içindeki batıcı zihniyete uyarak medeniyetler savaşında onların istediği çizgiye gelmedi. Seçimlerle safını belli etti.

     Onlar soğuk savaş dönemini kendi tarihlerinin seyri açısından kötü bir parantez olarak niteleyip parantezin kapanmasını büyük bir memnuniyetle karşıladıklarını hem gösterdiler hem de ilan ettiler. Hatta açıktan belli etmemeye çalışsalar da kapalı kapıların arkasında içinde bizimde olduğumuz NATO’yu işlevsizleştirmeye başladılar.

     1990lardan beri, bir taraftan NATO’ya Hıristiyan doğu Avrupa devletlerini ve Rusya’yı almaya çalışırlarken, diğer taraftan da yavaş, yavaş Türkiye’yi ittifak dışına çıkarmanın bahanelerini üretiyorlar. Bunun son örneğini Suriye nedeni ile yaşadığımız olaylarda açıkça gösterdiler.

     Batı için bu yüzyıllık parantez kapandı. Ama bizim yüz yıllık parantezimizi kapatmaya niyetimiz yok gibi. Oysa bu yüzyıllık dönemde batı ile girdiğimiz ilişki hep bizim zararımıza olmuş, bizi gerçek ve kadim müttefikimiz İslam dünyasından ayırmıştı. Biz Müslüman dünya ile olduğumuzda lider ülke iken batılılarla olduğumuzda zillet içinde kuyruk ülkeliğe razı olduk.

     Tarihte atalarımız İslam dünyasının birliği ve barışı için doğu ve batı Hıristiyanlığının birlikteliğine müsaade etmemişti. Onların birleşip tek kuvvet olması bizim için mücadeleyi zorlaştıracağını görmüştü. Şimdi yeniden kendimize gelmemiz  için onların kapattığı bu uyduruk devri, bizde paranteze alıp  kendi yeni birlikteliğimizi düşünüp hayata geçirmeliyiz.

     Bizde bu yüz yıllık zillet parantezini kapatıp, hak-batıl mücadelesinde inancımıza göre hak olan safta olmaya başlamalıyız. Yoksa bu mücadeleyi şimdi olduğu gibi yalnız başımıza ülkemizde vermeye devam ederiz. Şu an ülkemizde terör yolu ile İslam’a karşı terörist haçlı maşaları eliyle bir savaş yürüyor. Ülkeyi savaş alanı olmaktan çıkarmanın tek yolu batılılara güvenmekten vazgeçmektir.

    Selamlarımla....