Bundan tam 54 yıl önce, milletin iradesi ile iktidara gelmiş bir başbakanı ve bakanları uydurulmuş yalanlar ve bulunamayan delillerle astılar. Üstelik kendilerine Atatürkçü diyen darbeciler, Atatürk’ün yaptığı anayasayı mülga sayarak, ıskat ederek bunu yaptılar.

           Her darbede olduğu gibi bu ilk darbede de Atatürk paravan olarak kullanıldı. DP iktidarı, Atatürk’ü koruma kanunun çıkarmışken,  DP lideri Celal Bayar “Atatürk seni sevmek milli bir ibadettir” demişken bunu yaptılar. Aslında bu durum bile ülkemizde darbe yapmak için bir gerekçeye gerek olmadığını göstermek açısından ibret vericidir. Çünkü isteyen istediği gerekçe ile darbe yapabiliyor.

         Ülkeyi 1923-1950 arasında demir yumrukla idare edip, halkı olabildiğince ezen, onu maddi olarak kuru ekmeğe muhtaç edip, manevi olarak Allah demeyi yasaklayan zihniyet, halk tarafından iktidardan indirilmeyi hazmedemediği için darbe rejisörlüğü yaparak bunu sağladı.

         1950 yılında halkın çoğunluğunun oyu ile iktidara gelen DP’nin başarılı olamayacağı hesaplanarak seçimden sonra iktidar devredildi. Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. DP iktidarı hem maddi hem de manevi açıdan o güne kadar yapılmamış atılımları yaptı. Uzun zamandan beri yasaklanmış bulunan ezan yeniden aslı gibi okunmaya başlanmış, memleketin her yanı şantiye alanına dönmüş ve milletin kursağına ekmek gitmeye başlamıştı. Ben ilkokula başladığım da darbe oldu. Onun için bunları hatırlayabiliyorum.

      Memleketteki bu müspet gelişmeler, sömürmek için kuruluşuna müsaade ettikleri devletimizin ve halkın gelişmesi batılıların işlerine gelmediği için, NATO vasıtası ile kendilerine bağlı bulunan orduya CHP’nin de yardımı ile darbe yaptırdılar. Bu darbeden sonra yapılan tüm darbeler de aynı mantık ve aynı anlayışlar tarafından yapıla geldi.

       Batı ve onun patronu küresel düşman olarak kimi görüyorsa o kesimleri bahane ederek darbeleri yaptırdı. 12 Mart, 12 Eylül komünizm düşmanına karşı, 28 Şubat ve daha sonra yapılan darbe girişimleri İslamcılara karşı yapıldı. Aslında darbe yaptırmakla bir taşla birkaç kuş vuruyorlardı. Darbeciler vasıtası ile boynumuza geçirdikleri sömürü halkasını her seferinde biraz daha sıkıştırmakla kalmıyorlardı. Darbeye gerekçe hazırlamak için bizi bölüp birbirimize kırdırıyorlardı. Böylece hem maddi hem de manevi yönden bizi bitiriyorlardı. Millet olarak kutuplaşarak birbirimize düşman kesilmemiz birliğimize onulmaz yaralar açmamız uzun süre kendimize gelmemize engel oluyordu. Bu kırılmaları bugünde en şiddetli bir şekilde yaşamaya devam ediyoruz.

       Hepsinden önemlisi de geçmişte darbe yapıp başarılı olanlara yakın zamana kadar darbecilerden hesap sorulamadığı için, bu kişiler orduda görev yapan subaylara hep “rol model” oldular. Darbecilik kahramanlık ve kurtarıcılıkla eş değer sayıldı.

      Bu köşeyi takip edenlerin hatırlayacağı gibi son zamanlarda toplum karşısında konuşan her kes “artık bu memlekette darbe olmaz” diye söze başlıyorlar. Ben bu değerlendirmeye hiç inanmadım, hiç ciddiye almadım.

      Bana göre darbe tehlikesi hiç bitmedi. Yanı başımızda Avrupa gibi tarihi sömürgeci bulundukça, ülkemizin de hem emek hem de zengin kaynakları bulundukça, bunlar sömürgecilerin iştahını kabarttığı için darbe her zaman yapılabilir. Üstelik içimizde darbeyi siyasi rakiplerini yenmek için en kestirme yol sayan anlayışlar her fırsatta darbeleri kışkırttıkça darbe tehlikesi hep olmaya devam edecektir.

     Dün seçimle iktidara gelemeyeceğini bilen muhalefet partileri toplumsal zemini darbeye hazır hale getirirlerdi. Bugün başından ABD ve Avrupa’ya bağlı olduğunu başbakanın söylediği paralel yapı ile darbe girişimleri yapılıyor. Kendilerine bağlı yargı elemanları ile yassı ada iddianamelerine benzeyen fezlekeler hazırlıyorlarmış. Başbakan bunları açıkça ilan ederken hala nasıl oluyor da “ bu memlekette artık darbe olmaz” diyebiliyorlar şaşıyorum.

      Selamlarımla…