Yapılan araştırmalara göre, günlük yaşamda karşılaştığımız sorunların büyük çoğunluğunu iletişimsizlik oluşturmaktadır. Ya anlatamıyoruz, ya anlayamıyoruz… Ya da anlamak istemiyoruz…Hz. Mevlana’nın dediği gibi "Ne kadar bilirsen bil, anlattıkların karşındakinin anlayabildiği kadardır." Bu konuda internetten bulduğum bir yazıyı sizlerle paylaşmak istedim…

Öğretim görevlisi, öğrencilerine yaşlanmanın psikolojik belirtilerini öğretirken onlara yatağa mahkûm bir hastasının şu olayını şöyle anlatmaktadır:

“ Hasta ne konuşuyor, ne de söylenenleri anlıyor. Bazen saatlerce anlaşılmaz şeyler geveliyor.Zaman, yer ya da kişi kavramı yok. Yalnız, nasıl oluyorsa, kendi adı söylendiğinde tepki veriyor.Son altı aydır onun yanındayım, ne görünüşü için bir çaba sarf ediyor ne de bakım yapılırken yardımcı oluyor.Onu hep başkaları besliyor, yıkıyor ve giydiriyor. Dişleri yok, yiyeceklerin püre halinde verilmesi gerekiyor.Gömleği salyalarından dolayı sürekli leke içinde… Yürümüyor… Uykusu sürekli düzensiz… Gece yarısı uyanıp çığlıklarıyla herkesi uyandırıyor.Çoğu zaman mutlu ve sevecen, fakat bazen ortada bir sebep yokken sinirleniyor. Biri gelip onu yatıştırana kadar da feryat figan bağırıyor."

Bu olayı okuduktan sonra, öğretim görevlisi; öğrencilerine böyle birinin bakımını üstlenmek isteyip istemediklerini sorar. Öğrenciler bunu yapamayacaklarını söylerler. Öğretim görevlisi, kendisinin bunu büyük bir zevkle yaptığını ve onların da yapması gerektiğini söyleyince öğrenciler şaşırırlar…

Daha sonra öğretim görevlisi hastanın fotoğrafını dolaştırmaya başlar. Fotoğraftaki öğretim görevlisinin ALTI AYLIK KIZIDIR.

Öğretim görevlisi, bir yanlış anlamanın insana nasıl tamamen farklı bir perspektif kazandıracağını anlatmaktadır.Belki de hayatta yaşadığımız birçok şey bize önyargılarımız ve bakış açılarımız tarafından dayanılmaz ve zor gözükebilir...