Dünya Bankasının raporunda Türk Eğitim Sistemine ilişkin bazı çarpıcı tespitleri vardı; Türkiye’de sınav odaklı eğitim sistemi dershane ve özel derslere ihtiyacı da körüklemektedir. Gelir dağılımındaki eşitsizlik eğitime erişimi de kısıtlamaktadır. Sınav, okul, dershane üçgeninde giriş sınavlarının halk sağlığı gibi başka yaşam alanlarında da, yüksek bunalım oranları gibi ciddi sonuçları bulunmaktadır.

Dershanelerin öğrenci başına yıllık harcamaları 400 - 10 bin ABD doları arasındadır. Dershaneler 50 binden fazla öğretmene resmi istihdam sağlamakta ve gayri safi gelirin yıllık yaklaşık 1 milyar dolarlık bölümünü oluşturmaktadır. Öğrenciler 10 yaşından itibaren özel dersler almaya başlıyor.

Özel ders aldırmak ailenin geliriyle yakından alakalı olduğundan bu durum farklı ekonomik seviyedeki ailelerin çocukları arasında eğitim eşitsizliğini artırıyor Türkiye’deki aileler çocuklarının eğitimi için ortalama bir OECD ailesine göre gelirleriyle kıyaslandığında iki kat daha fazla para harcamaktadır.

Macaristan ve Türkiye ortaöğretime 4 bin dolar veriyor ama Macaristan ’daki öğrencinin iki okul yılı gerisindedir. En zengin yüzde 20 ile en fakir yüzde 20 ’nin arasında eğitim harcamaları bakımından 14 kat fark var.

Aileler gelirlerinin yüzde 1 ile yüzde 1.5’ini eğitim harcamalarına ayırmak zorunda kalmaktadır. Ayrıca, raporda öğretmenlerle ilgili çarpıcı tespitler de yer alıyor. Bu raporun hazırlandığı ortamlar, alınan örneklem kesimi, raporu hazırlayanların niyetleri ve objektifliği de tartışılabilir. Ama gerçeklerden de kaçmamak gerekir…

Eğitim her öğesi ile bir şirket, bir toplum, bir millet, bir ülke için en önemli değerdir…

Atatürk’ün dediği gibi; ;Hayatta en hakiki mürşit ilimdir” ;En önemli ve verimli vazifelerimiz milli eğitim işleridir. Milli eğitim işlerinde kesinlikle zafere ulaşmak lazımdır. Bir milletin gerçek kurtuluşu ancak bu şekilde olur”

“Eğitimdir ki, bir milleti ya özgür, bağımsız, şanlı, yüksek bir topluluk halinde yaşatır; ya da esaret ve sefalete terk eder”