Evimizin balkonundaki karları temizlemek için balkona çıkmıştım…  Soğuk günlerden sonra güneş yüzünü göstermiş, buzlar ve karlar yavaş yavaş erimeye başlamıştı…

Balkondan yola bakarak attığım karların yoldan geçenlerin üstüne gelmemesi için de özen gösteriyordum. Tam o sıra bir ilköğretim öğrencisinin elinde kartopu ile oynayarak geldiğini gördüm.  Benim kendisine bakmadığım bir anda, elindeki kartopunu evimizin camına attı. Yaklaşınca kendisine neden kartopunu cama atığını sordum:

“Ben atmadım” cevabı ile karşılaşınca donup kaldım.

Benim gözlerim mi halüsinasyon gördü yoksa geleceğimizi emanet edeceğimiz, hayatının baharında bir ilköğretim öğrencisi mi yalan söylüyordu?....

Bir eğitimci olarak utanç duydum. ..

Veee… Önümden alaycı bir eda ile hafif sırıtarak öylece geçip gitti.

Ben ise özür dilemesini beklemiştim…

Bir şeyleri kaybettiğimiz kesin…

Acaba tümüyle mi kaybediyoruz, yoksa kazandıklarımız da var mı?

Kaybedilen maddiyat olsa bir şekilde geri kazandırılabilir… Kaybedilen, bizi birbirimize bağlayan, bizi ayakta tutan ve bu nedenle bizi güçlü kılan değerler ise, nasıl geri kazandırılabilir? Yanlışı düzeltmek yeni öğretmekten her zaman zahmetli ve zordur…

Bunun sorumlusu öğretmen mi, okul mu, aile mi, çevre mi?...

Bugün camlara kartopu atan yarın neler atmaz…

Ve… Bugün yalan söyleyen yarın neler söylemez…