Van/Erciş depremi aramızdan 75 öğretmeni aldı… Allah rahmet eylesin mekânları cennet olsun…

Onların çoğu, hayatlarının baharında ayrıldılar aramızdan…

24 Kasım öğretmenler gününü bir daha kutlayamayacaklar…

Kurban Bayramlarını bir daha göremeyecekler…

Bir daha memleketlerine dönemeyecekler…

OysaAnadolu’nun çeşitli yerlerinden umutları yeşertmeye gelmişlerdi…

Atanmanın heyecan çığlıkları, sevinç gözyaşlarıyla, idealist fikirleriyle ve fedakârlıklarıyla başlamıştı onlar için her şey…

Onlar, aldıkları ilk maaşlarından artırdıklarını okulla ve öğrencilerle paylaştılar hiç düşünmeden…

Boş zamanlarında kimi zaman okulu boyadılar, kimi zaman bakım ve onarım yaptılar…

Cefakâr, fedakâr öğretmenlerimiz…

Onların tek istediği kendi memleketlerindeki, kendi evlerindeki sıcaklıktı… En çok zamanlarını geçirdikleri okulları, evleri ve aynı meslekten olanlarla sohbet olanağı bulabildikleri kıraathanelere sığınmışlardı…

İşte o binalar onların mezarları oldu…

En az 16 yıl eğitimli bu gençler, aldıkları eğitimin hakkını vermeye başlamışlardı ki, kendilerini soğuktan koruyan o binaların altında kaldılar… Bina yapımındaki basit hatalar, şahsi menfaatler, rantlar, maddi ve manevi çıkarlar, o heyecanların, fikirlerin, umut yeşerten gençlerin sonu oldu…

Ne savaş…

Ne hastalık…

Ne salgın…

Basit hatalar… Basit düşünceler… Öyle ki;

Binanın kolonları kalın görünsün diye, kolanların etrafına tuğla örülmüş ve sıvanmış…

Bir öğretmenin manevi değeri maddi değerinin önünde gelir. Ne demişti Atatürk;

“Dünyanın her tarafında öğretmenler,  insan topluluğunun en fedakâr ve muhterem unsurlarıdır.”

Onları rahmetle anıyoruz… Allah geride bıraktığı sevdiklerine sabırlar versin…

Tüm eğitim camiasının öğretmenler gününü kutluyor, sevgi ve saygılar sunuyorum…