Uzun yıllar önce tüm insaniduyguların yaşamakta olduğu bir ada varmış:

iyimserlik, üzüntü, bilgi …

ve diğer duygular gibi sevgide…

Günlerden birgün duygulara adanın batacağıbildirilmiş ... 

Bunun üzerine herkes gemisini hazırlayıp adayıterketmiş. Sadece sevgi son ana kadar beklemek istemiş. Ada batmadan öncesevgiyardım istemiş...

Yanından lüks bir gemiyle geçmekte olan zenginliğe sormuş... “Zenginlik benide götürebilir misin?""Yapamam. Gemim altın ve gümüşle dolu. Sana göre yer yok."

Daha sonra şahane bir gemiyle geçmekte olan gurura sormuş, sevgi: “Gurur rica ediyorum, benide götürür müsün?"

Gurur: "Seni götüremem.  Buradaherşey hatasız. Gemimi bozabilirsin" diye cevaplamış.

Sonrayanındangeçmekteolan üzüntüye sormuş, sevgi: "Üzüntü,lütfen benide götür."

"Oh sevgi" demişüzüntü, "O kadar üzüntülüyümki, yalnız kalmalıyım."

Neşe de yanından geçmiş.Fakat halinden o kadar memnunmuşki sevginin kendisine seslendiğini dahi duymamış...

Aniden bir ses:   "Gel sevgi, seni götüreyim" demiş.Bu konuşan yaşlı bir zatmış.Sevgi o kadar mutlu ve müteşekkir kalmışki,  karaya gelincegiden ihtiyara isminidahi sormayı unutmuş.

Ona ne kadar borçlu olduğunu farkeden sevgi, Bilgeyesormuş:"Bilge bana kimin yardım ettiğini söyleyebilir misin?" "Zamandı" diye cevaplamışbilge…

"Zaman?" diye sormuşsevgi.  “Neden zaman bana yardım etti?"Bunun üzerine bilge şöyle demiş:

“Sadece zaman sevginin hayatta ne kadar önemli olduğunu anladığıiçin!"