Oldum olası nefret etmişimdir yaprakların sararmasından ve dökülmesinden, kısaca sonbahardan. 

Sevemedim sonbaharı, ayrılıkları hatırlarla tır sarı yapraklar.

Oysa ne güzeldir yeşil ilkbahar.

Kış mevsimini iyiden iyiye hissettiğimiz bugünlerde Yedigöllere gitmek, fikir olarak mükemmeldi.

Sevemediğim sonbaharı bir tek orada hissetmek bana mutluluk veriyordu.

Dört saat süren Düzce, Yığılca maratonundan sonra Yedigöllere ulaşmak keyif vericiydi.

Her köşesi bir fotoğraf karesi için özel olarak hazırlanmıştı sanki.

Tripodlar sırtımızda bir tepe çıkıp bir tepe indik. Yanımızdan geçenler direkt fotoğraf makinenize bakıyordu, benim fotoğraf makinem senin fotoğraf makineni döver der gibi.

Yüze yakın fotoğraftan sonra güzel bir öğle yemeğini hak etmiştik.

Bizim için yemek yeterli idi, çay içmek yerine vaktimizi fotoğraf çekmeye ayırdık.

Dönüş yolunda çektiğim fotoğraflara bakmak başka dünyalara alıp götürdü beni. 

Sanki birkaç dakika önce yaşadıklarım hayaldi.

Bu sefer Mengen yolundan geri dönmeye karar verdik, sonuç yine işkence…

Meraklılar bilir Bolu Yedigöller yolu yol yapım çalışması nedeniyle hala daha kapalı.

İnanıyorum ki açıldığında en işlek merkez olacak, Yedigöller’de tanıştığım onlarca insan Ankara, İstanbul, Düzce ve tüm Türkiye’den kamp yapmaya, fotoğraf çekmeye gelmişti.

Herkesin ortak düşüncesi manzarayı görünce yol işkencesine değdi şeklinde idi.

Neyse neden bu yazıyı yazma gereği duydum diye soran olursa, Türkiye’de gündem o kadar hızlı ilerliyor ki, habercilikte geri kalmamak adına genel bir konu olan Sonbaharda dökülen yaprakları ve Yedigölleri yazmak daha mantıklı geldi.

Saygılarımla