En iyi yaptığımız şeylerden biridir eleştirmek... En az yaptığımız şey ise, eleştirdiğimiz konuda çözümün parçası olmak. Çünkü kolayımıza geliyor. Bazen eleştirdiğimiz makamda göreve geliyoruz, o zaman da bu kötü alışkanlığımızı bırakmıyoruz ve öncekilerden enkaz aldım demeye başlıyoruz ve burda böyle bir sorun var demenin ötesine gidip, bu sorun için şöyle yaparsak belki çözüm olabilir demiyoruz.

Bu hoş olmayan alışkanlığımızı artık milletçe atmamız lazım, diye düşünüyorum.

Osmanlı’nın kıtalara yayıldığı dönemde, padişah manevi hocasına bir mektup yazar ve hürmet gösterdikten sonra, “Hocam bu devlet hasıl batar” diye bir soru sorar. Cevap gecikmez. Mektupta sadece “AMAN SENDE PADİŞAHIM” yazmaktadır. Yazılan bu sözü gördüğünde padişah hiddetlenir ve oturduğu yerden fırlar 'Bu ne cüret' der, ama içindeki diğer bir ses de, maneviyatı yüksek bir insandan böyle baştan savma bir cevap gelmemeli demektedir.

İşin içinden çıkamayan padişah, kalkar hocasının yanına gider. Kısa bir hasbihalden sonra padişah sorar, “Hocam bir süre önce size bir mektup göndererek bir sual sormuştum ama gönderdiğiniz cevaba bir anlam veremedim.” Maneviyatın zirvesinde olan hocası “Padişahım siz bu devlet nasıl batar diye sormuşsunuz. Ben de size ÂMAN SENDE PADİŞAHIM' diyenler çoğaldığı zamanı kastettim” der.

Günümüze bakacak olursak, ortadaki sorunlar karşısında amaan sende diyenler hiç de azımsanmayacak kadar fazla. Gözlerimiz yaradılış itibariyle hep karşıyı gördüğünden, kendimizi kolay kolay görmeyiz ve o yapsın ben sorunu dile getiririm demek de işimize gelen taraf.