"Kararlı olmalısın canım, ve daima kararlarının arkasında durmalısın bir duvar gibi".

 Ah sevgili felsefe hocam.

 Kararlıydım ben,hem de çok.

Ta ki anne olana kadar. Her zaman kararlı olan ve bu kararlarımda ısrarcı olmamla tanınırdım.

Ki minicik bir insan daha hayatıma girene kadar sürdü bu şöhretim.

O minicik eller,pofuduk ayaklar ve pembe yanaklar kararlarımın arkasında duran duvarlarımı yıkıp geçti acımadan.

Evet artık bende klasik bir Türk annesiydim ve pusulam fena halde şaşmıştı.

Kolaydır canım çocuk bakmak,ne kadar zor olabilir ki demeyin.

Hadi canımmm derler adama.. Ne zaman ki oğlum bebeklikten çıkıp 3 yaş sendromuna girdi anladım ki eski kararlı günlerime geri dönmeliyim.

 Ama yapamıyorum pamuk gibiyim bu aralar...

Benimle oyuncak gibi oynamakta.

Hemen bir pedagog arkadaşımdan yardım almaya karar verdim tabi.

Arkadaşım acınası bir yüz ifadem olduğunu söylediğinde çok şaşırdım.

O söyleyene kadar hiç farketmemiştim. Artık ne yaşadıysam..

"Kararlı olmalısın Ayşegülcüm ve asla verdiğin karardan dönmemelisin.

Onun seni yorarak pes ettirmesine izin verme. Unutma patron sensin.!!!

Kararlılık ve patron? Bana yabancı iki kelime..

Hadi canım!!!! Bu 3 yaş sendromu ne menem bir şeydi ki ?

Beni benden almıştı? İtirazlar,inatçılık,sürekli negatif bir ruh hali...

Hayır yemem,ben yaparım, gitmek istemiyorum, bende işe gelmek istiyorum, seni sevmiyorum...

Bir negatiflik bir kötümserlik... Beraber yaşadığımız 3 senenin hatırına evet dedim, mücadeleye hazırım, başarmalıyım Pedagog arkadaşım küçük tüyolar vermeye başlamıştı bile..

 "Örneğin işe gideceksin. Lütfen ona yalan söyleme ve kaçma. Al karşına ve açık açık işe gitmen gerektiğini, bunu onun için yaptığını ve kısa bir süre sonra döneceğini anlat.

Seni anlayacaktır, inan bana." dedi. Peki dedim...

İşe gitme vakti geldi işte. Oğlumu yanıma oturtup ellerini ellerimin arasına aldım..

Sanki birazda sevgilisine ayrılmalıyız demek üzere olan hain sevgili gibiydim...

 " Denizcim ben işe gitmeliyim. Bunu da sana söylemeye karar verdim.

İyimi ettim kötümü ettim bilemiyorum:) Gelirken sana ne almamı istersin..

Aman diyeyim rüşvet olarak algılama tamamen içimden geldi. Bak istersen say en fazla 7 bilemedin 8 saat sonra evdeyim." Dedim

" İşe mi ? Böööööğğğğğğğ!!!! EEEEE hani beni anlayacaktı? Bu ne şimdi? Bu ağlamak değil bu başka bir şey..

Oğlumun gözyaşları çizgi filmlerdeki kocaman gözlü çocuklar gibi gözlerinden fışkırmakta. Çaresizim işte yine.

Onu orda öylece ağlarken bırakamam. Ama kararlı olmalıyım değil mi? Ya da kararımı gözden geçirmeliyim...

Bu konuşma yerini dram ve gözyaşlarına bıraktı. Ortamı yumuşatmalı. Peki tamam benimle gelebilirsiiinnn!!! Ve işte yine minicik inci dişleri gösteren o şımarık gülümseme ..

Evimizin salonunda sıcacık sarılmayla son bulan duygusal anlar ve benim tüm annelere ibret olan kararsız kararlılığım...

BİRİSİ KARARLILIK MI DEDİ? O da ne?