İyi insanlar birer birer gidiyor…
Bundan tam 38 yıl önce kara lastik ayakkabı, kuru ekmek, acı soğan ile okula gittiğimiz, gaz lambasının ışığında ders çalıştığımı yıllarda tanıdım ben İsmail hocamı…
Babacan, sempatik, dura dura konuşan, kendisini hemen sevdiren, bu ülkenin iyi insanlarla dolu olmasını isteyen bir mizacı vardı.
Zeki Işık, Layık Ercan, Macit Tanrıkulu, İsmail Yahşi gibi öğretmenlerimiz bizlere ulu çınar gibi görünürdü.
Fakirdik ama heves içinde, neşe içinde bilgi dolmak için tahta sıralara oturuyorduk. Sınıftaki kocaman sac sobayı çoğu zaman kendimiz yakıyorduk.
Gariban, cefakar, zor geçinen Kıbrıscık insanını Boluluların pek sevdiğini, hürmetle andığını görmedim. Belki yanılıyorum. Ama hala bizim toprakların insanına Bolu’da biraz farklı / küçümseyici bakılmıştır.
Aksanımız biraz farklı, fizyonomimiz biraz Çinli (Kırgız) gibi olduğundan hemen “Kıbrıscıklı mısın?” diye çok sorulmuştur.
70’li yıllarda Amerikan köpeklerinin tuzağına düşerek anlamsız sağ-sol zıtlaşması iççine girdik. Kimi öğretmenlerimiz de bu akıldışı senaryoda piyonluk yaptılar. İsmail Hocamın böyle bir radikal çıkışına, provokatif söylemine hiç rastlamadım.
Anımsadığım kadarıyla kendisi Kars ilindendi. İlk görev yeri Kıbrıscık Orta Okulu idi. İlçemizde birkaç yıl görev yaptıktan sonra Bolu şehir merkezinde mesleğine devam etmişti. Kendisini son 30 yıl içinde Bolu’da belki en çok 10 kez görebilmişimdir. Birbirimize hal hatır sorar ayrılırdık.
Kendisi sporun felsefesinin ne olduğunu öğretmiştir. Sıradan bir beden eğitimi öğretmeni olmamıştır.
Çok sevdiğim, saygı duyduğum öğretmenimin vefat ettiğini bugün yerel medyadan öğrendim. Allah rahmet eylesin. Ailesinin başı sağolsun.
Ali Özdemir
Yorum Yap