1989 yılında Edirne’de kamu görevine başladım. İş ortamında herkes birbirine günaydın, “iyi günler, iyi akşamlar diye” selam veriyordu. Ben de bu şekilde selamlaşmaya alıştım.

1990 yılında Tokat’ta askerlik yapıyordum. İş arkadaşlarımın çoğu “selamun aleyküm, hayırlı sabahlar, hayırlı akşamlar” cümleleriyle selamlaşıyordu. İlk başta biraz bocaladım. Sonra ben de bu kalıpları kullanmaya başladım. Zira Edirne’de alıştığım formlardaki selamlarıma olumsuz tepki veriyorlardı.

1991 yılında Manisa’da çalışmaya başladım. Tokat’ta alıştığım kalıplarla selamlaşınca çok tepkiler almaya başladım. Ben de işe gidince “selamun aleyküm, günaydın” demeye başladım. Bunu da kabul etmediler. “Ne taraftan olduğun belli değil” diyenler oldu.

Bir gün çok değer verdiğim bir iş arkadaşım “Bana dini terimlerle selam verme. Hoşlanmıyorum” dedi.

O zamandan sonra insanların dış görünüşüne, siyasal düşüncesine, dine bakışına dikkat ederek selam verme yoluna gittim.

1995 yılında Bolu’da çalışmaya başladım. Burada iki tür selam da eşit düzeyde kullanılıyordu.

2008 yılında Kuzey Kıbrıs’ta göreve başladım. Oranın halkı dini içerikli selamları hiç istemiyordu. “Selam, merhaba, günaydın, bay” sözleri yaygındı. Mecburen çoğunluğun alışkanlığına uydum…

2013 yılında Bolu’ya döndüm. Halkın çoğunluğu “Selamun aleyküm” kalıbını kullanıyor. Ben de bu alışkanlığa riayet ediyorum. “Günaydın, selam, iyi günler, merhaba” gibi sözleri beğenmeyen, karşılık vermeyen insanların sayısında artış olduğunu gözlemliyorum.

Sonuç olarak, selamlaşma konusunda bile uzlaşamamış bir toplum yapısıyla karşı karşıyayız.

İnsanların selam verme biçimine bakılarak dünya görüşü hemen yapıştırılıyor. Günaydın diyen dinsiz, selamun aleyküm diyen dindar olarak tanımlanıyor…

İşimiz zor vesselam…   

Ali Özdemir

Web: www.aliozdemir.net

E-posta: aozdemir53@hotmail.com