- 29.05.2012 00:00
Duyguları, olayları, gelenekleri, toplumsal sorunları güzel sözcüklerle anlatan şiirleri okumaktan hiç usanmıyorum.
Ülkemizde hemen hemen herkes yaşantısının bir bölümünde şiir ya da şiire benzeyen şeyler yazmıştır. Ünlü şairimiz Attila İlhan “Bizde her iki kişiden üçü şairdir” mealinde sözler eder ve şiirin bu kadar ayak altına düşürülmemesi gerektiğinden yakınırdı.
Güzel Türkçemizi yücelten şiirleri ve şairleri her zaman saygıyla okurum. Sapıklık, berduşluk, asilik, gerilik, kölelik aşılayan dizeleri ise hemen çöpe atarım.
Osmanlı Döneminde yazılmış, edebi değeri yüksek şiirleri de severim ancak bir çoğunun anlamını yanımda bir sözlük olmadan kavrayamam.
Eğitim sistemimiz test tekniğini dayattığı, ezber yapıp not alma üzerine kurgulandığı için yeni kuşakların çoğu şiiri sevmez/sevemez.
Toplum olarak kitap, gazete, dergi okumaya pek ilgimiz yoktur. 75 milyonluk Türkiye’de yılda satılan kitap sayısı gelişmiş Batı toplumlarına hatta Orta Asya Türk Cumhuriyetlerine oranla çok azdır. 17 milyon kadar hanemiz (ailemiz) var ama 12 milyon eve hiç gazete girmiyor.
Güncel kitapların çoğunun baskı tirajı 2000 dolayındadır. Şiir kitapları ise çoğunlukla 500 adet basılır ve aylarca raflarda bekler.
Günümüzde bir çok yayınevi şiir kitaplarını basmaya bile yanaşmaz olmuştur. Zira basılan kitaplar yıllarca satılmadığı için şirketlere zarar yazmaktadır.
Cep telefonuyla, e-postayla, Facebook ve Twitter iletileriyle kısa şiirler göndermeyi pek seven Türk toplumu şiir kitabına, DVD’sine para vermez.
Son yıllarda kimi aydınlarımız ve köşe yazarlarımız “Şiir öldü” diyerek halkı edebiyattan soğutmaya çalışır. Şiirin ölmesi demek şarkıların, türkülerin, dizilerin, filmlerin de yavanlaşması, ölmesi demektir.
Okuma sevgisini kaybetmiş, sadece tüketmeye kurgulanmış sahte aydınlar ne derse desin şiir hiçbir zaman ölmeyecektir.
KIBRIS
Yorum Yap