1975’lerde ilkokula giderken köyümüzde elektrik yoktu.

Sadece cızırtılı çeken transistörlü bir radyomuz vardı.

TV’yi ilk kez 1977 yılında 9 yaşındayken izledim.

O zamanlar tek kanallı TRT dönemiydi.

Mahallede kendi aramızda naylon bir top ile futbol oynardık.

Etraftan işittiklerim, radyo ve TV’den duyduklarımın etkisiyle Fenerbahçe taraftarı oldum.

Yaklaşık 35 yıldır Fenerbahçe’yi fanatik derecede olmamak kaydıyla izlerim.

Yıllar geçtikçe mensup olduğum ilin takımı olan Boluspor’u da takip ettim. Özellikle 1990’lı yıllardan sonra futbola siyaset bulaşmaya,

topçulara astronomik paralar ödenmeye,

mafyatik tipler kulüp başkanı olup aşırı itibar görmeye,

yabancı topçular takımları istila etmeye,

paralı kanallar maçları tekellerine almaya,

şike söylentileri yayılmaya başladı.

Bir de maçları anlatan dengesiz sunucular türedi.

İşte bu benim futbola olan sevgimi iyice azalttı.

12 Mayıs 2012’de yapılan Fenerbahçe – Galatasaray karşılaşmasını Kıbrıs’ın Girne ilçesinde bir kafede izledim.

90 dakika boyunca hem oyuna hem de seyircilerin profiline dikkatlice baktım.

İnsanların cahilce yorumları,

küfürlü söylemleri,

gereksiz taşkınlıkları,

fanatik yaklaşımları,

ekranı zırt-pırt bozan reklamlar futbolun artık çığırından çıktığını,

uyutma aracına dönüşmüş olduğunu bir kez daha gösterdi bana. Ülkemizde futbol sektörü tam bir soygun aracı haline gelmiş durumda.

Her yıl milyonlarca dolarımız yaşlı topçu ithalatına gidiyor.

Büyük takımlar Türk takımı olmaktan çıkmış vaziyette.

Çok sayıda taraftarı olan İstanbul takımlarının maçlarından sonra yaşanan şiddet olayları,

Vandallıklar sağlıklı toplum olmaktan çıktığımızı da göstermekte.

90 dakikalık maçlardan sonra onlarca kanalda yapılan 900 dakikalık yorumlardan da tiksinmeye başladım.

Toplum bunları istiyor diyerek yapılan yayınlar Türkiye’ye hiçbir şey vermiyor.

Bu kafa yapısını değiştirmediğimiz sürece 80 gramlık bir telefonu satın almak için 1500 kg patates satmaya devam edeceğiz.

www.aliozdemir.net