- 9.04.2013 00:00
Duygunun açık bir tanımını yapmak oldukça güçtür. Duygularımızın fizyolojik yönü , ifade yönü ve yaşantı yönü mevcuttur. Duygular aynı zamanda bizim farkında olduğumuz, hissettiğimiz öznel yaşantılardır. Duygularımızın kötü çocuğu“öfkenin” en temel nedenlerinden birisi bireyin hedefe yönelik davranışlarının engellenmesidir. Öfkeyi farklı bir bakış açısı ile görmemizi sağlayan hikayemize bakalım;
Hintli bir bilge öğrencileri ile gezinirken Ganj nehri kenarında birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş. Öğrencilerine dönüp “insanlar neden birbirlerine öfke ile bağırırlar?” diye sormuş. Öğrencilerinden biri “çünkü sükunetimizi kaybederiz” diye cevap vermiş. Bilge “ama öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden bağırırız? O kişiye söylemek istediklerimizi daha alçak bir ses tonu ile de aktara bilecekken niye bağırırız? ” diye tekrar sormuş. Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış: “İki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.” “Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır. Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur? Artık konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar çünkü kalpleri birbirlerine daha da yakınlaşmıştır.
Artık bir süre sonra konuşmalarına bile gerek kalmaz, sadece birbirlerine bakmaları yeterli olur. İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir.” Daha sonra bilge öğrencilerine bakarak şöyle devam etmiş: “ Bu nedenle tartıştığınız zaman kalplerinizin arasına mesafe girmesine izin vermeyin. Aranızamesafe koyacak sözcüklerden uzak durun. Aksi takdirde mesafenin arttığı öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize yakınlaşacak yolu bile bulamayabilirsiniz.”
Kelimeleri araya mesafe koyacak türden değil, gönüller arası iletişimi açacak türden kullanmamızın ne kadar da önemli olduğu bu hikayede açıkça görülmektedir.
Selam ve dua ile.
Yorum Yap