Fakirlerdi.

Kardeşleri çalışıyordu  ama Medeni’nin gözü görmüyordu ki çalışsın, eve ekmek getirsin. Önünü zor görüyordu o.

Aklım almıyordu bu insan bu kadar zor şartlarda ama hala mutlu, hala serince yaşıyordu. Biz performanstan bu ay ne kadar alacağız, hafta sonu nereye kaçsak diye bencilce düşünürken o kendi karanlık dünyasında gölgelerle sokakta köşe kapmaca oynuyordu.

Kitap okuyamazdı, televizyon izleyemezdi, interneti kullanamazdı Her şeye rağmen her gelişinde sesi yine gür çıkıyordu. Aramız çok iyiydi, severdi beni ve bana çok dua ederdi. Arada küçük sohbetlerimiz olurdu. Bunlardan birinde Medeni’ye sordum;

-‘Medeni’, dedim. ‘Hayatta en çok istediğin şey nedir? Neyi değiştirmek isterdin?’

Benim bencil beynim onun bir çift iyi gören gözden başka bir şey istemeyeceğini düşünüyordu. Hatta belki de çok para isterdi hayattan. Güzel bir ev ya da ne bileyim güzel bir kadın. Ama o ne dedi biliyor musunuz?

Sadece bir abla istediğini söyledi. Evet bir tane abla. Şaşırdım, iki gözü görmeyen bu fakir gencin hayattaki tek isteği bir ablaydı.

-‘Neden’ dedim Medeni.’Neden bir abla isterdin sadece?’

-‘Doktorum’ dedi. ‘Annem, bizi büyütmek için hep çalıştı. Eve gelince de yorulur, yatardı.    Bize ayırdığı zamanı da 8’e bölmek zorundaydı. Çok fazla vakit geçiremedik onunla. Ama bir ablam olsaydı o benim saçlarımı okşardı, beni öper, koklar,sarıp sarmalardı, şefkat gösterirdi.’

Bir an dona kaldım. Sonra sarıldım ona. Saçını ben okşadım. Teselli etmeye çalışan birkaç söz söylemeye çalıştım, ne kadar işe yarayacaksa.   

Bu kanaatkar genç karşısında dünyanın en alçak, en küçük adamı olarak hissetim kendimi.  Sonra kontakt lensini takıp polikliniğin kapısına kadar yolcu ettim onu.

Arkasından bakarken ben, o az gördüğü için insanların üstüne üstüne yürüyor ve aldığı omuz darbelerinden dolayı sağa sola savruluyordu koridorda. 

Burnum yandı, tutmaya çalıştım kendimi ama gözümden bir damla yaş yanaklarımdan aşağı süzüldü.  

Ne hissedeceğimi bilemedim aldığım bu insanlık dersi karşısında.

Bu onu son görüşüm oldu. Bir daha gelmedi. 3-4 sene oldu görüşmeyeli.  

Ara ara aklıma gelmiyor değil.Meraklanıyorum, acaba karşıdan karşıya geçerken bir kaza geçirip bir şey mi oldu diye? İnşallah hala hayatta ve hala neşelisindir Medeni.

Dr. Çağatay ÇAĞLAR (VAN)  

(http://www.medimagazin.com.tr/ana-sayfa/okuyucudan/tr-biz-performanstan-bu-ay-ne-kadar-aacagiz-diye-bencilce-dusunurken-1-79-40818.html) 

Bu haftaki köşe yazısı için PC başına geçtiğimde sıkça takip ettiğim bir sitede okuduğum ve etkilendiğim bu yazının yazacağım yazıyı zihnimden formatladığını fark ettim. Kim bilir? Belki de  bu “insanlık dersi”  gönül dünyamızdaki denizlerde dalgalanmalara vesile olur.

Selam ve dua ile.