Sağlık, Türkiye'nin temel makroekonomik sorunlarından birisidir. Konu “sağlık” olunca herkes bir şeyler söyler. Sağlık sohbetleri, hatıralar, anılar, tecrübeler ve beraberinde tavsiyelere kadar giden bir süreçtir …Herkes bilir, yaşamıştır ne de olsa…Haklıdır, sıkıntı çekmiştir, iyi anları, kötü anları olmuştur. Yaşamıştır velhasıl… Tabi ki, konuşacak ve anlatacaktır. Ülke ve sistem (sağlık dahil) her zaman kurtarılmayı bekler. Çoğu zaman da kurtarılır ama sadece konuşularak…İcraat bakanlığına oturmadan ortaya çıkan projeler, planlar ve akla gelmeyen uygulamalar bizi bekler. Lafla peynir gemisini yürütürüz vesselam…Tuzumuz kuru ise çekilen çileleri, haber olarak izleriz. Ve benzer yorumlar, yorumlar… Arkası kesilmez. Yıllarca bu hep böyle oldu… Ama bir gün…

Nasrettin Hoca, ağaçtan düşer. Köylüler; “doktor çağıralım” diye öneride bulunurlar. Hoca, istemez. Köylüler nedenini sorar: “hocam neden doktor istemezsin?” diye. Hoca da: "gideceğim doktor ağaçtan düşmüş mü? , benim halimden ancak ağaçtan düşmüş doktor anlar."  diyerek onlara mukabelede bulunur. İşte, sağlık sisteminin çözümü için bize de tabiri caizse ağaçtan düşen bir doktor lazımdı. O da geldi. Başbakanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan. Belediye Başkanlığı sırasında geçirdiği bir kaza sonrası yaşadıklarını (Bolu SSK Hastanesinde) defalarca seçim meydanlarında anlatmış ve bu sistem değişmeli demişti. Pekala  sistem değişti mi? Bana göre değişti. Sağlık Bakanı Sayın Recep Akdağ’ın olağanüstü performansı ile İnsanı yaralayan sağlık sistemi tam olmasa da  değişti. Ben bu konuda hükümeti daha önceki hükümetlerle kıyas götürmeyecek kadar başarılı buluyorum.

Rakamsal verilerle insanlara bir şeyleri anlatmak için; “Ülkemizde 2009 yılında muayene edilen kişi sayısı 10 yıl öncesine göre 2,5 kat artmıştır.1999’da 90 milyon olan Sağlık Bakanlığı Hastanelerinde yapılan muayene sayısı 2009’da 220 milyona çıkmıştır. Hekim başına düşen günlük muayene sayısı ise 70’ten 50’ye düşmüştür. Bunun nedeni, muayene odası sayısının 6.100’den 21.000’e çıkartılarak hekim hizmetinde 3 kat verimlilik artışı sağlanmasıdır” diyebilirsiniz. Bunun bir benzerini 2005-2007 yılları arasında doğum hastanesinde çalışma arkadaşlarımla birlikte bizde başarmıştık. Yine insanlar üzerinde memnuniyet sorgulaması yapabilirsiniz; “TÜİK’in yaptığı bir araştırmaya göre, 2003’de % 39,5 olan vatandaşların sağlık hizmetlerinden memnuniyet oranı 2009’da % 65,1’e yükselmiştir.” Bu memnuniyeti çevremdeki herkesten benzer oranlarda ben de duyabiliyorum. Türkiye’de kişi başına yapılan sağlık harcaması 1992 yılındaki 103 dolar seviyesinden 2007 yılındaki  671 dolar seviyesine çıkmışsa zaten bir şeyler yapılmaya çalışılıyor demektir.

Yapılan güzel şeyleri desteklemek, güzel olmayan uygulamaları da  eleştirmek vatandaşlık borcumuzdur diye düşünüyorum. Bu konuda söylenecek çok şeyler var…Mesela; 2009 yılında gayri safi yurtiçi hasılası (GSYİH) içindeki payı % 5 olan sağlık harcamalarının içinden sadece 0.5’i koruyucu hizmetlere gitmekte, % 4.5’i ise ilaç ve tedavi hizmetlerine gitmektedir. Bana göre bu sonuç, sistem içindeki en büyük soru işaretidir. Hasta ve harcama konusu…Hastalıkları önlesek daha iyi, daha sağlıklı olmaz mıyız? Daha az harcamaz mıyız? Koruyucu hekimlik, tarihin ilk dönemlerinden beri hekimlik sanatının ilk düsturu değil midir? Hekimlerin en önemli öğretisi “Önce zarar verme!” değil midir? Hepsine de “evet” diyen okurlarımla beraberim. Harcamak kolay ama kazanmak zordur. Biz kolay olanı yapmak üzere sanki programlanıyoruz. Harcıyoruz, hem de en önemli değerimizi yani sağlığımızı…

Diğer büyük bir soru işareti de;  “OECD'ye göre, en uzun süre emeklilik maaşı ödeyen ülke Türkiye’dir.”  cümlesi  gibi duruyor. Nasip olursa gelecek haftaki konumuz da sosyal güvenlik olsun ki, bu soru işaretinin büyüklüğünü anlamış olalım.

Selam ve saygılarımla