Gerede’nin Toklar köyünde iki kardeş varmış. Bunlardan biri köyde çiftçilikle uğraşırken, diğeri de Gerede’de ayakkabı tamiri ve yapımı ile uğraşırmış. Bu iki kardeşin ikisi de keramete ulaşmış, hak dostu kişilermiş.

            Köydeki kardeş, şehirde ayakkabı işleriyle uğraşan kardeşinin yanına ziyarete giderken, kerametini de ona göstermek maksadıyla, hayvanlardan sütü mendiline sağmış ve eline alarak sallaya sallaya kardeşinin yanına varıp, mendilindeki sütü mendille beraber dükkânın duvarına asmış. Kardeşi de hiç bir şey söylememiş. İki kardeş hoş beş sohbet ederlerken, o sırada dükkâna sosyetik yapılı bir bayan gelmiş ve “Usta benim ayaklarıma göre bir çift ayakkabı yapıver.” demiş.

            Usta da “Peki yapalım.” deyip, bayanın ayak ölçülerini almaya başlamış. O sırada, duvardaki mendilde asılı duran süt, damlamaya başlamış.

            Ayakkabıcı kardeş, köyden gelen kardeşine “Kardeşim aklını başına al, bak gidiyorsun. Süt damlamaya başladı. Marifet köyde ermek değil, böyle yerde ermektir.” diyerek, kardeşine nasihatte bulunmuş.

            Bu ayakkabıcının köydeki kardeşi vefat edince, Gerede’de oturan kardeşine bir haberci göndermişler. Eskiden cenaze haberleri, atla eşekle veya yürüyerek, haberciler tarafından ulaştırılırdı.

            Bu haberci daha Gerede’ye gelmeden, ayakkabıcı kardeş sabah namazını camide kılmış ve camiden çıktıktan sonra şöyle bir gökyüzüne bakar ve “Allah’u âlem bugün büyüklerden biri vefat etse gerek.” der ve yavaş yavaş eve doğru yürümeye başlar. Ev kapısının önüne geldiğinde, haberci de gelerek, kardeşinin vefat ettiği haberini söyler.

            Ayakkabıcı kardeş de “Haberimiz var evlat.” deyip, cenazeyi defnetmek için yola çıkarlar.

            Ayakkabıcı kardeş yolda giderken “Vah vah vah bizim bilâder bi uyurdu bi uyurdu bi uyurdu, gecenin uzununa tam bir saat uyku uyurdu.” dermiş. Biraz gider tekrar aynı şeyi tekrar edermiş.

            Demek ki kendisi, bir saat bile uyumuyor ve kardeşinin bir saat uykusunu bile ona çok görüyormuş.